Après la répétition

“Omdat hun speelstijlen elkaar aanvullen, vuren Georgia Scalliet en Frank Vercruyssen deze zeer bergmaniaans dubbelzinnige maalstroom nog meer aan. Evenzeer op haar gemak als jonge actrice die niet op haar mondje gevallen is als in de rol van een schim uit een gekweld verleden, beantwoordt de actrice, voortaan sociétaire van de Comédie-Française, met haar vurigheid de norse soberheid van de Vlaamse acteur, die eens te meer zijn onberispelijke beheersing van zorgvuldig gesmede dialogen bewijst. Een mooi besluit van de ‘stannige’ lus bij het begin van het seizoen.”

Vincent Bouquet, Les Échos, 29 oktober 2018

 

“En wanneer Georgia Scalliet als bij toverslag verandert in Rakel, de moeder van haar personage, een alcoholverslaafde en manzieke actrice, gebroken door het leven en het gebrek aan werk, egocentrisch, meelijwekkend, is de illusie op het toneel adembenemend. We bevinden ons opeens in een ander tafereel, een flashback die dankzij de magie van het theater een levendig en ontroerend heden wordt. Bergman hield inderdaad heel veel van acteurs én ook van actrices, met wie hij vaak avontuurtjes had. Hier getuigen beide spelers van een schitterende waarachtigheid, terwijl ze in hun spel toch een luchtigheid, een ontspanning bewaren die levensecht is.”

Hélène Kuttner, ArtistikRezo, 29 oktober 2018

 

“Maar de mooiste kunstgreep die uitgehaald wordt, bestaat erin van de scène uit het verleden tussen Vogler en Rakel een scène in het heden te maken tussen Anna (die dus de rol van haar eigen moeder speelt) en Vogler die Rakels minnaar speelt (wat hij ook echt geweest is). Dat gebeurt als bij toverslag: de actrice trekt andere schoenen aan, giet een groot glas water over haar hoofd en zegt “het regent”. Daarna wordt het een repetitiescène tussen een actrice en haar regisseur, en ‘na’ die repetitie ontplooit hun verhouding zich echt. Van de repetitie naar de liefde. Tegelijk mogelijk en onmogelijk: “Ach, was ik maar tien jaar jonger”, betreurt Vogler, een repliek die geschreven is door Bergman en waarmee Frank Vercruyssen de draak steekt, terwijl hij ze ook half voor zijn eigen rekening neemt. Achter de titel Après la répétition, ‘na de repetitie’, schuilt er een andere, ‘na de liefde’. De zogenaamde repetitiescène wordt een echte liefdesdaad. Deze cirkelende verhaaltrant is typisch voor tg STAN en bereikt hier een hoogtepunt.”

Jean-Pierre Thibaudat, Mediapart, 29 oktober 2018

 

“Ze leveren allebei een schitterende prestatie in levend theater, ter plekke gemaakt, alsof de woorden geschreven worden op het moment dat ze uitgesproken worden. Dat is het handelsmerk van tg STAN en ook de essentie van het theater. Volgens een van de replieken uit de tekst is het een mirakel dat voortvloeit uit het samengaan van drie dingen: “een acteur, een tekst en een toeschouwer”.”

Froggy's Delight, oktober 2018

 

“Met sprekend gemak glijden we van de ene rol naar de andere, van de ene periode naar de andere, van de ene verhouding naar de andere, moeder/dochter, regisseur/actrice, van het verleden naar het heden, van nabijheid naar afstand, van de werkelijkheid naar het ingebeelde en omgekeerd. Georgia Scalliet, ongelooflijk veranderlijk, speelt zowel de moeder als de dochter in een fascinerend spel van weerspiegelingen. Nu eens valt de dochter samen met haar moeder, die ze beweert te haten – ze is een legendarische actrice die nu aan lager wal is geraakt, een alcoholiste, meelijwekkend en giftig, die wanhopig probeert de liefde en de achting van de regisseur terug te winnen en ‘opnieuw te beginnen’. Dan weer onderscheidt de actrice zich heftig van haar en beweert ze zelf aangetrokken te worden door haar partner. Frank Vercruyssen speelt met heel veel fijnzinnigheid en humor de regisseur die in alle omstandigheden tracht afstand te bewaren, die probeert elke sentimentaliteit, elk cliché, de gemeenplaatsen van het burgerlijke theater te mijden, die krampachtig de controle wil bewaren over een situatie die daar hoe langer hoe meer aan ontsnapt. En hij stelt zichzelf gerust met de voorwerpen, de tafel, de zetel, de stoelen die in andere omstandigheden gediend hebben en nog altijd trouw op post zijn. Hetzelfde kan niet gezegd worden van de acteurs en actrices, hijzelf inbegrepen, op wie men nooit vat heeft, of ze nu hun eigen rol of die van een ander spelen. Duizelingwekkend.”

Rue du Théâtre, oktober 2018

 

“Après la répétition, bespiegeling over kunst en het leven, is ook een mooie liefdesverklaring aan de actrices. We nodigen u uit ze zo snel mogelijk te gaan ontdekken.”

Isabelle Fauvel, Les Soirées de Paris, 2 november 2018

 

“Georgia Scalliet is pakkend: de sociétaire van de Comédie-Française, verward en opwindend, kwetsbaar en vurig, speelt op een ongelooflijk natuurlijke manier, zonder kunstgrepen en trouw aan de essentie. Frank Vercruyssen, stevig, betrouwbaar, geruststellend, is de rots, het houvast, de Pygmalion die tegelijkertijd geruststelt en geboeid is. Het lijkt alsof ze allebei op een dunne maar stevige koord spelen, ze geven de indruk dat ze ‘zijn’, dat ze enkel Henrik en Anna, Henrik en Rakel, Henrik en Anna zijn. Wat ze uitstralen is een vanzelfsprekendheid en een authenticiteit die paradoxaal genoeg tegelijk dwingend en kwetsbaar zijn. Kwetsbaar zoals deze drie dubbelzinnige en vreemde personages, dwingend zoals hun engagement en de manier waarop ze zich overleveren.

Uit deze voorstelling zonder repetitie spreekt een zuivere vanzelfsprekendheid en een vanzelfsprekende zuiverheid: een uur en vijftien minuten lang hebben we een moment van heldere genade beleefd.”

Théâtr'Elle, 8 november 2018

 

“Après la répétition is zo direct, zo sober, totaal ontdaan van elke kunstgreep, terwijl de voorstelling net de kunstgrepen van het lichaam, het woord en de gedachte tot hun recht laat komen, dat de vragen die de actrice en haar partner stellen zeldzaam helder zijn. Dat vereist een grootmoedige virtuositeit die we bij hen terugvinden. Een mooi theatermoment.”

Artichaut Magazine, 7 november 2018

 

“De overgang is een treffende zinsbegoocheling, je weet niet langer wat gemaakt is, of het waar is, of het vandaag is, of het gisteren was. U moet weten dat het zaallicht de hele voorstelling lang niet gedimd wordt. Wanneer begint het dan? En eindigt het wel? Daarin schuilt heel het genie van tg STAN.”

Les 5 Pièces, november 2018

 

"Frank Vercruyssen en Georgia Scalliet vergeten het publiek in de diepe intimiteit die Bergman uitgraaft, waarin hij natuurlijk zijn eigen vragen aan de orde stelt. Ze boeien ons met de uiterst beheerste waarachtigheid van een vertolking waarin soms improvisaties schijnen door te schemeren. Wie niet gezien heeft hoe Scalliet in een oogwenk van Anna verandert in Rakel, de moeder, wie haar totale metamorfose niet gezien heeft, weet niets af van de magie van echt grote kunst. Ze trekt een regenjas aan, maar het zijn haar gezicht, haar stem, haar lichaam die niet langer dezelfde zijn. Ongelooflijk.

Nooit voelden we zo diep de beroering van de ‘personages’, de vragen die oprijzen: koppel, liefde, spel, masker, leven, theater, … Alles zit erin."
Armelle Héliot, Le Figaro, oktober 2018

 

"Georgia Scalliet en Frank Vercruyssen vertolken dit alles in een uitgesproken bergmaniaans spel, wat erop neerkomt dat ze geen moeite doen om het publiek te overdonderen, maar met de instrumenten die hun geest en hun lichaam zijn de diepgang en complexiteit van de menselijke hartstochten uitdrukken."
Fabienne Darge, Le Monde, oktober 2018

 

Net als Bergman kan tg Stan een breed publiek boeien met “eenvoudig theater, zonder kunstgrepen en zonder blabla, met als kern de tekst en het lichaam van de acteur die speelt zonder dat hij probeert het te verhullen”. Ondertussen blijft het gezelschap een creatief onderzoek voeren binnen een kunstvorm die het ook vaak als onderwerp neemt door de kenmerken ervan in de verf te zetten of de realiteit ervan – of kunstmatigheid, dat komt op hetzelfde neer – aan de kaak te stellen.
Yvon Le Scanff, Etudes, oktober 2018

 

Het afgeroomde pirandellisme van dit zoveelste metatheatraal scenario krijgt een onvergetelijke scenische waarachtigheid door de sobere installatie die het Belgische collectief eens te meer samenstelt uit gekreukte witte gordijnen, een onzichtbare armband of een regenjas bevochtigd met Evianwater. Door aan de theatrale voorwerpen en tekst de volledige, fundamentele en zinnelijke aanwezigheid te schenken die het theater en het leven slechts imiteren, put tg STANs esthetiek een ongeëvenaarde motivatie uit de natuurlijke innerlijke theatraliteit die deze tekst uitdrukt. 
Pierre Lesquelen, I/O Gazette, november 2018