Le Chemin solitaire

Passanten in elkaars leven
De nieuwe voorstelling van Stan is straf, bitter theater.
Wat meteen opvalt aan deze versie van De eenzame weg , is de tekstzegging. Je zou deze tekst heel letterlijk kunnen spelen. De acteur kleurt dan de verwoorde emotie netjes in en blijft binnen de lijntjes. Dat doet Stan niet. Nu eens staan de acteurs enigszins ironisch naast hun tekst. Op andere momenten ,,onderspelen'' ze de gevraagde emoties, om meteen daarna juist larger than life te gaan. Maar dat is niet alles. De acteurs wisselen ook vaak van rol. De sleutel zit in een zinnetje dat Frank Vercruyssen uitspreekt: ,,Neem een acteur zijn rol af en vraag of hij het decor waar hij in staat, nog altijd mooi vindt.'' En dus geven de acteurs hun rol regelmatig door aan een collega. Dat vraagt wat oplettendheid van de kijker, maar het effect is ook vaak grappig.
Zoals de acteur zich niet in zijn rol kan ingraven, zo mogen de personages er niet van uitgaan dat hun levens altijd hetzelfde zullen blijven. De dingen kunnen razendsnel veranderen en à la limite zijn wij allemaal maar passanten in elkaars levens - bloedbanden of niet.
De Standaard, Marc Cloostermans, 20/04/07

Pijnlijke driehoeksrelatie bij Stan
Stan heeft een schitterende strategie ontdekt om de tekst te spelen. Centraal staat de leugen en elke keer weer wordt die ontkend. Daardoor cirkelen de personages rond de hete brij, en doet het er ook niet toe wie wie speelt. Damiaan De Schrijver en Frank Vercruyssen spelen de rol van minnaar van de moeder en de bedrogen echtgenoot. Stijn Van Opstal is meestal zoon Felix, maar in een prachtige confrontatie met zijn natuurlijke vader (op dat moment Damiaan De Schrijver) neemt hij de rol van minnaar op zich én imiteert hij de speelstijl van Damiaan. Het levert een moment van spookachtige schoonheid op, en het maakt ook iets duidelijk. Deze tekst gaat niet over een conflict tussen personen, maar weerspiegelt de vertwijfeling van een persoon die de waarheid niet onder ogen durft of kan zien. De Eenzame Weg is toneel zoals het altijd zou moeten zijn. Intellectueel uitdagend, speels, geestig en confronterend.
Gazet van Antwerpen, Peter Haex, 24/04/07

Eenzaamheid als onvermijdelijkheid
Stan zou Stan niet zijn als ook in deze voorstelling de positie van de acteur ten opzichte van het personage niet ter discussie werd gesteld. De spelers vertolken in de voorstelling nu weer de rol van het ene personage en dan weer de rol van het andere. Dat gaat zelfs zo ver dat er regelmatig door twee spelers in een dialoog van rol wordt verwisseld. Verwarrend? Wel een beetje, maar ook heel verfrissend en uitnodigend. Van de toeschouwer wordt een actieve houding verwacht, omdat hij anders hij weinig van het verhaal meekrijgt. De manier waarop de spelers met de tekst omgaan wisselt ook voortdurend. De ene keer ligt er enorme zwaarte in de dialogen, de andere keer overheerst juist de ironie. Het begrip afstand staat ook in relatie tot de thematiek van het stuk. Wordt je er een gelukkiger mens van als je mensen op afstand houdt? Of staan de mensen om ons heen sowieso op afstand?  Misschien is juist het zoeken naar een doel in het leven wat deze personages kenschetst. Daarbij overheerst de eenzaamheid die allen voelen, het gevoel moederziel alleen het eigen levenspad te moeten aflopen. Dat raakt.
8weekly.nl, Nina Slagter, 24/04/07

Illusieloos theater
Het gaat niet meer om Professor Wegrat, zijn stervende vrouw en zijn zoon Felix die erachter komt dat hij een onecht kind is van schilder Julian Fichtner, nee het gaat om naamloze, inwisselbare vaders en zonen en hoe die twee om elkaar heen blijven draaien. Of het gaat om zomaar twee geliefden die elkaar niet kunnen naderen. STAN abstraheert van Schnitzler, zou je kunnen zeggen, en brengt het drama terug tot een kale kern: mensen die vastzitten in leugens, in onmacht, in eenzaamheid. Men kan alleen verliezen wat men bezit. Men kan alleen bezitten waar men recht op heeft,’ zegt een van de personages. Het is illusieloos maar daarom niet minder mooi theater.
Elsevier weblog, De Toneelmeester, 16/05/07

Geestig en verwarrend
Tegenover de ontheemde individualisten van Schnitzler zet Stan de warmte en de solidariteit van het toneelcollectief. In een loepzuiver gespeelde monoloog legt Frank Vercruyssen met zijn nonchalante intensiteit uit dat onbaatzuchtige liefde niet bestaat, omdat de mens altijd streeft naar wederkerigheid. Maar zijn boodschap wordt doelbewust onderuit gehaald door de warme omhelzingen van de acteurs tussen de scènes. Die passen helemaal niet bij de afstandelijke personages, maar laten de ontroerende eenvoud van menselijk contact zien.
Het Parool, Simon van den Berg, 18/05/07

Het is de taal die telt bij STAN
De Eenzame Weg stamt uit 1904 en speelt rond de eeuwwisseling, maar daar is bij STAN eigenlijk weinig van te merken. Vertaling en aanpak doen Schnitzler recht: hier staan mensen van alle tijden voor dilemma’s van alle tijden. Het is vooral de taal die telt, de dialogen sprankelen. Afgezien van een komisch detail hier en daar, doet zich het thema gelden, herkenbaar en duister tegelijk: de eenzaamheid van ieders levensweg.
De Volkskrant, Karin Veraart, 18/05/07

Verfrissende Schnitzler
Tg STAN maakt individueel verdriet inwisselbaar en persoonlijke keuzes arbitrair. "Een bestaan zonder pijn is even armzalig als een bestaan zonder geluk", zegt Schnitzler. Dat gevoel van het putten van bevrediging en plezier uit tegenslagen in het leven als dood, ziekte en afscheid, weten de acteurs feilloos en op momenten met gepaste ironie over te brengen. Tg STAN is gezegend met louter kwalitatief hoogwaardige spelers, dus dat is sowieso al genieten. Tg STAN biedt met 'De Eenzame Weg' hoogwaardig, onorthodox toneel.
De Telegraaf, Annet de Jong, 18/05/07