My dinner with André (version française)

De wonderen van een Vlaams collectief
Geen almachtige regisseur, maar een bundeling van energie, van initiatieven. Hier draagt ieder zijn of haar gedachten, verlangens, kennis bij. En als iets de los-vaste structuur van tg STAN samenhoudt, is het wel het nadenken over het theater zelf. Daarop komt het altijd opnieuw neer: wat is theater, wat is het spel, hoe verhouden toneel en zaal zich tot elkaar, wat is een theatertekst, wat is een theatrale situatie, enz. Mis vooral de grandioze bespiegelingen over Grotowski niet waarmee My Dinner with André begint ... Afstandelijkheid, afstand, heerlijke ironie. Dat is tg STAN.
Le Figaro, Armelle Héliot, 7 november 2005

Het theater schuift mee aan
Deze komedie, met de nodige verve en geestigheid gespeeld, krijgt ook een heel andere dimensie door de dubbele bodems die er voortdurend in opduiken. Ze stelt de vraag naar de manier waarop iedereen zichzelf kan of wil zien door de ogen van de ander, ze onderzoekt wat een rol, een persoon en een personage eigenlijk zijn. Bovendien zaaien deze twee acteurs nog meer verwarring door lustig uit en opnieuw in hun rol te stappen, het woord te richten tot de toeschouwers als waren ze restaurantgasten, en zo meer. Dat alles maakt van deze Dinner with André de meest stimulerende voorstelling die deze herfst in het theater te zien is. Een voorstelling die een volwaardig manifest is, vermits ze met louter theatrale middelen aantoont hoe het theater aan levendigheid inboet, zowel als ze zich van het leven verwijdert als wanner ze dat leven enkel nabootst. Puur genot, dat tegelijkertijd bevestigt dat de Vlamingen van Tg STAN een van de meest boeiende en vindingrijke gezelschappen van het ogenblik zijn.
Le Monde, Fabienne Darge, 09/11/2005

Een Vlaamse smulpartij in Parijs
Het is het spel van deze twee acteurs dat het stuk zo innemend en grappig maakt, en dat erin slaagt de intelligente en subtiele tekst tot zijn recht te laten komen. De twee Vlaamse acteurs, die met de Nederlandstalige versie van My Dinner de prijs voor de beste voorstelling van het jaar  wegkaapten, hebben deze Franstalige versie moeten aanleren. Peter Van den Eede vertelt dat hij drieënhalve maand nodig had vooraleer hij de tekst kende. Nu beheersen ze hem voldoende om de indruk te wekken dat ze een echt gesprek voeren, om zelfs af en toe te improviseren of om een stap terug te zetten en gemene zaak te maken met het publiek door het tot getuige te nemen als de ander te spraakzaam is of te veel eet. Of om een toeschouwer die te rumoerig is of aanstalten maakt om de zaal te verlaten tot de orde te roepen. Zoals altijd bij tg STAN, is er die vrijheid in de manier van spelen, dat gevoel voor humor dat hen eerder al in staat stelde om de werken van grote klassieke auteurs zoals Molière, Racine, Goethe of Diderot opnieuw boven te halen. Een groots moment van genieten in het theater, te ontdekken in het Théâtre National in januari.
La Libre Belgique, Guy Duplat, 29/11/2005

Tg Stan, eten en drinken op het toneel
Het omtoveren van de zaal tot coulissen werkt uitstekend. De film van Malle steunde al ten dele op de dubbelzinnige verhouding tussen echte en fictieve personages: André Gregory en Wallace Shawn speelden op het witte doek de rol die ze echt vertolkten in hun leven. Maar het was geen documentaire: hun dialogen waren uitgeschreven en hun personages waren ‘gedramatiseerd’. Gregory monopoliseerde het woord, de macht en de hersenspinsels, terwijl Shawn heen en weer geslingerd werd tussen ironie en lichte verbittering. Daarbij was het theater eigenlijk het onderwerp van de film: de beschouwingen van de schrijver en de regisseur gingen vooral over kunst. Tg STAN  schept er genoegen in een aantal lagen toe te voegen aan het Russische poppetje: een les over het theater in een clownesk nummertje in een toneelstuk in de bewerking van een film. Ze lopen hiermee het risico het publiek iets te vroeg te verzadigen: het hoofdgerecht gaat er minder goed in dan het voorgerecht, maar reeds voor het dessert is het euvel al hersteld, en het geheel eindigt schitterend in de sigarenrook. Theater à volonté.
Libération, René Solis, 10/11/2005

Drieënhalf uur aan tafel
interview met Damiaan De Schrijver
De Tijd, Tom Michielsen, 16 november 2005

Theaterdiner wordt spannend experiment
Het acteerwerk van vooral Van den Eede is ronduit voortreffelijk. De Schrijver moet grotendeels terugvallen op zijn rol als klankbord met de occasionele spitse uitval, maar het is wel duidelijk dat juist in deze confrontatie de chemie van de voorstelling ontstaat. Uiteindelijk vloeien de oorspronkelijke tekst en de eigen dialogen in elkaar over en bereikt My dinner with André een eigenzinnige piek als theater dat je het gevoel geeft iets unieks mee te maken.
De Morgen, Steven Heene, 23/09/1998

My dinner with André
Peuzelend en discussiërend graven de twee gesprekspartners zich op hun stellingen in. Samen personifiëren zij het schisma tussen lichaam en geest dat sinds Descartes het westelijk denken verdeelt: de rationele opvatting die leidt tot vernietiging van het milieu en van andere culturen en het holistische model dat, bij ontstentenis van een paradigma, alleen 'werkt' voor wie erin gelooft. Een voorbeeld daarvan is het toneel zelf. In My dinner with André zien we twee etende mannen filosoferen over de werkelijkheid. Maar dat hyperrealisme is schijn: het zijn twee acteurs die ons een uit het hoofd geleerde, door anderen geschreven tekst voorspelen. Het stuk is in de eerste plaats entertainment. Als we met de acteurs meespelen, zien we een onderhoudende voorstelling waarin gejongleerd wordt met onze eigen ideeën.
Vrij Nederland, Gerben Hellinga, 03/10/1998