Onomatopee

interview met Damiaan De Schrijver en Peter Van den Eede
Onomatopee' brengt kakofonisch theater, De Morgen,  Jozefien Van Beek, 5 september 2007

interview met Gillis Biesheuvel, Damiaan De Schrijver en Peter Van den Eede
'Slogans zijn het sein om wantrouwig te worden', De Standaard, Marc Cloostermans, 5 september 2007

Onomotapee legt de lat voor het nieuwe theaterseizoen hoog. Een gelegenheidscoalitie van acteurs komt op de proppen met komisch politiek theater, een doorgedreven kruising van gekte en ernst. Taal dient hier om het handelen uit te stellen; de dialogen vormen een kluwen, iedereen volgt z'n eigen dada's. In de slotscènes ontbindt de taal helemaal: eerst in een kakofonie aan onomatopeeën, daarna in monologen die de taal als waarde op zich hanteren, niet als communicatiemiddel. Onomatopee is een geslaagde komedie in de stijl van Patrick De Wittes tv-series, maar is niettemin stevig doordacht. Het misbruik van taal in onze maatschappij is een ernstig thema.
Slapstick en geniaal gezwets, De Standaard, Marc Cloostermans, 7 september 2007

De slapstick werkt optimaal, eerder die van Buster Keaton dan die van Chaplin. Plots wentelt de voorstelling en krijgt de warrige taal de structuur van die van onomatopeeën. Uit de chaos ontstaat heerlijke poëzie. De voorstelling is een leuke spielerei van vijf getalenteerde amuseurs.
Leuke spielerei van getalenteerde amuseurs, VRT - Kunsten op woensdag, Pol Arias, 10 september 2007

Nadat de toren van Babel is neergehaald, veegt Onomatopee hier de brokken samen tot een spontane kritiek op onze zogenaamde communicatiemaatschappij. Een goede verstaander hoeft maar een woord. De taal is een machtsspel: wie het luidst roept, primeert op wat gezegd wordt. Onomatopee vermomt zich als absurd theater. Dit is 'Wachten op een stuk', maar aan het slot hebben de acteurs je er wel één in de maag gesplitst.
De kunst van de non-communicatie, De Morgen, Liv Laveyne, 12 september 2007

interview met Gillis Biesheuvel en Willem de Wolf
Broembroem, dada, tuutuut, Het Parool, Maartje den Breejen, 12 september 2007

In vijf bedrijven worden op onnavolgbare wijze taal, geluid en gekkigheid geserveerd, zodanig dat je na afloop nog graag een portie zou willen bijbestellen. Fijn dus dat deze acteurs elkaar hebben gevonden. Smaakt naar meer – al kun je je tegelijkertijd niet voorstellen dat je dit nog een keer zou kunnen doen. Nee, laten we in eerste instantie gewoon blij zijn met Onomatopee. Heel blij.
Porties gekkigheid die smaken naar meer, de Volkskrant, Karin Veraart, 14 september 2007

Langzaam maar zeker neemt de spanning toe en mondt de ogenschijnlijke rustige setting van theedrinkende en keuvelende heren uit in echte slapstick waarin Peter Van den Eede in een meesterlijke scene een gat boort in het papieren achterwandje waarna de beer los is. Intussen wordt er letterlijk en figuurlijk van alles overhoop gehaald in deze anarchistische voorstelling waarin vijf vrije geesten spelen met taal, met betekenis, met lichaamstaal en met elkaar. Het is slap geouwehoer maar wel superieur slap geouwehoer.
Slap geouwehoer maar wel superieur, Haarlems Dagblad, Margriet Prinssen, 14 september 2007

De voorstelling Onomatopee door vijf acteurs van verschillende, al jarenlang dwarsliggende gezelschappen kan alleen maar worden geprezen met uitroeptekens. Zelden kwamen in een toneelstuk poëzie, klankgedicht en klanknabootsing (onomatopee), drogredenering, syllogisme, scherts, satire, Paul van Ostayen, Thomas Bernhard, toneeltheorie, de mislukte monoloog en woorden als ‘goesting’ en ‘algemene smaakperceptie’ in een wonderlijker vorm van melancholie samen.
Meesterstuk 'Onomatopee' weergaloos toneel , NRC Handelsblad, Kester Freriks, 15 september 2007

Nee, dit is geen kwajongenstoneel. Het is op z’n minst een rotje in het hoenderhok van theater maken volgens gebaande paden. Hier zijn vijf briljante toneelspelers aan het werk. Die zich overigens geen seconde op hun genialiteit laten betrappen. Iedere poging tot virtuositeit trappen ze ter plekke kapot. Met natte ogen en een glimlach van oor tot oor sluit je deze vijf toneelspelers in de armen. Nooit eerder gezien. Na deze avond nooit meer zó te zien. Morgenavond misschien weer totaal anders. Toneel opnieuw uitgevonden. Iedere weerbarstige avond weer. Ik teken ervoor. Mis dit niet!
Mens versus materie , De Groene Amsterdammer, Loek Zonneveld, 28 september 2007

een gesprek met Gillis Biesheuvel en Matthias de Koning
Buiten de orde om en tegen de tijdgeest in, Dood Paard, Dirkje Houtman, september 2007

Prachtig zijn het gedicht dat uit louter restaurantgeluiden bestaat en de associatieve parade van kinderliedjes, doorweven met zinvolle nonsens als 'dada' en 'petietje petoetje petatje'. Geluiden en woorden die krachtig en waardevol zijn. Zo is de kinderlijke onomatopee uiteindelijk in al zijn eenvoud de glansrijke winnaar. Een mooi en puur inzicht. En, door tegelijk meeslepend en hoogst irritant te zijn, lukt de mannen in Onomatopee om het - in theater zo goed als uitgeholde - woord 'absurdisme' opnieuw betekenis te geven. Dat is, om het toch maar met een even loze term te zeggen, grote klasse.
Betekenisvol/loos gebabbel, 8weely.nl, Sara van der Kooi, 11 oktober 2007

Onomatopee is een gedurfde trip, een zuiveringsritueel, een doldwaze en intelligente, politieke en poëtische voorstelling voor en achter de schermen van de taal. Ze bewijst dat 'politiek theater' niet altijd hoeft te rijmen met 'politieke uitspraken doen op het toneel'.
Opnieuw beginnen, vti.be, Sébastien Hendrickx, 14 februari 2008

Taal is louter een machteloze conventie, die steeds op losse schroeven staat. Taal biedt geen inherente zekerheden. Taal is chaos die zich toevallig goed weet te verpakken. In de handen van dit Belgisch-Nederlandse gelegenheidscollectief levert dat thema een bijzonder eigenzinnig (en soms onvatbaar) resultaat op. De nonchalance die achter het oeverloze gekeuvel, de losse speelstijl en de bijwijlen chaotische zijsprongen lijkt schuil te gaan, is slechts schijn. Onomatopee stoelt op een amusant draaiboek dat ruimte laat voor variatie, maar evenzeer beheersing en metier vereist.
Lonkende knipoog , Knack blogt, Thijs De Smet, 7 juli 2009