'voir et voir'

Met 'zien en zien' schreef Gerardjan Rijnders een uiterst uitgepuurde tekstpartituur. Met een minimum aan informatie componeert hij een aaneenschakeling van herhalingen met subtiele betekenisverschuivingen. De tekst van het ene personage wordt door het andere weer opgenomen, voorzichtig gesavoureerd en de stilte in gestuurd.
De kale tekst van Rijnders, de uitstekende acteursprestaties, de sprekende aanwezigheid van de muzikant: alles is op een zodanig intelligente en heldere manier op elkaar afgestemd, dat je als toeschouwer moeiteloos in de hoofden van de personages verdwijnt. Om, door hun hoofden, in je eigen hersenspinsels binnen te kijken.
De echo van een grote pijn , De Standaard, Elke Van Campenhout, 18/12/03

Qua thema en sfeer herinnert dit stuk aan La Musica II van Marguerite Duras. Hoe verder 'zien en zien' evolueert, hoe meer blijkt dat de personages juist in hun zwijgen spreken en hun spreken een stilzwijgen legt over hun verdriet. "De taal wordt gek van ons", omschrijft hij hun onvermogen tot communicatie treffend. "Is dit een gesprek of dna?", bijt zij terug. De helix is Gerardjan Rijnders' open/gesloten schriftuur vol woordspelletjes, onafgemaakte zinnen, vragende blikken: "Weet je nog...?" Het publiek wordt buiten hun wereld gehouden en vult zelf aan met wat was en zou kunnen zijn. 'Zien en zien' ontbloot de semiotiek van stukgelopen relaties. Stikt de voorstelling soms in het ijle, tevens dwingt ze de verbeelding van het publiek om naar lucht te happen.
Spreken is zwijgen , De Morgen, Liv Laveyne, 18/12/03

De voorstelling van 'zien en zien' is bijna abstract. De enige actie komt van de taal en de muziek. Een man en een vrouw die elkaar proberen te bereiken: vechtend met ingesleten patronen die wortelen in een lang en ver verleden. De pijn die ze delen komt beetje bij beetje aan het licht en tenslotte kunnen we het raden. Samen hebben ze een ondraaglijk verlies geleden.
De muzikant vult dat aan: zijn sax jammert het uit. Per avond worden de acteurs die trouwens indrukwekkend mooi spelen, begeleid door een andere muzikant. Met elkaar zorgen zij voor een subtiel theatraal kleinood waarin de onmacht in een liefdesrelatie te bereiken suggestief wordt verbeeld.
Subtiel theatraal kleinood van onmacht , de Volkskrant, Marian Buijs, 20/01/04

INTERVIEWS

Elke avond een evenwichtsoefening
De Tijd 12/12/03

Het gaat voor mij over spelen, niet over zijn
Etcetera 04/04

De advocaat in de acteur
Knack 04/02/04

RECENSIES

De echo van een grote pijn
De Standaard 18/12/03

Spreken is zwijgen
De Morgen 18/12/03

Subtiel theatraal kleinood van onmacht
de Volkskrant 20/01/04

Als woorden te veel gaan betekenen
NRC Handelsblad 22/01/04

RADIO

'zien en zien' (tekst)
Radio 1 15/12/03, recensie